ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ

Ο ανθρωπισμός είναι τρόπος ζωής και για την κοινωνία μας τρόπος αφύπνισης !!! Είναι τρόπος ζωής με έναν και μόνο συγκεκριμένο σκοπό να βοηθήσεις το συνάνθρωπο σου.
Το πρόβλημα σήμερα έγκειται στο ότι ορισμένοι άνθρωποι έχουν σοβαρό πρόβλημα να κατανοήσουν τι σημαίνει βοηθώ το συνάνθρωπό μου. Στη χώρα μας υπάρχουν οι μεγάλοι "ανθρωπιστές". Αυτοί είναι άνθρωποι που έχοντας την δύναμη, τα μέσα και τα χρήματα, μαζεύουν πόρους τους οποίους προσφέρουν σε “καημένους” κατά την άποψή τους ανθρώπους, πιστεύοντας πως έτσι προσφέρουν ουσιαστικό έργο. Στην ουσία αυτό που κάνουν, είναι να ικανοποιούν εγωιστικά τον εαυτό τους και αφού το κάνουν μετά ασκούν κοινωνική πολιτική γιατί πιστεύουν πως έχουν πείρα.
Υπέροχα !!! Μια καλημέρα λοιπόν από εμένα για να ξυπνήσουμε μπας και έτσι συνειδητοποιήσουμε πως οι άνθρωποι τους οποίους βοηθάμε δεν έχουν νιώσει ούτε στο ελάχιστο τον ανθρωπισμό μας. Η πράξη μας είναι κάτι ας πούμε σαν τα δώρα που δέχονται τα παιδιά των χωρισμένων γονιών όπου ο πατέρας ή η μητέρα στέλνουν ένα δώρο όποτε το θυμούνται για να καλύψουν την απουσία τους. Δυστυχώς, όσο καλά και αν είναι τα "υλικά αγαθά", τα παιδιά θα νιώθουν πάντα την έλλειψη, αφού πάντα και χωρίς δεύτερη σκέψη θα άλλαζαν το δώρο με μια στοργική αγκαλιά ή ένα οικογενειακό δείπνο. Αυτό που κάνουμε, είναι απλά μια πράξη ανθρωπιάς, με σκοπό να νιώσουμε εμείς καλύτερα με τον εαυτό μας, ικανοποιώντας έτσι τον εγωισμό και την ματαιοδοξία μας, αφού ο ορισμός της λέξης ματαιοδοξίας είναι όταν κάνω κάτι απλά για να το κάνω, χωρίς κανένα σκοπό. Βέβαια, δικαίως θα πούμε ότι "είχαμε" σκοπό !!! Ο σκοπό μας, είναι να μπορέσουμε να δείξουμε ότι έχουμε παράγει έργο προς την "ανθρωπότητα", έτσι ώστε αργότερα, ελαφρά τη καρδία να προβληθούμε κοινωνικά, όπως ένας καλός καιροσκόπος.

 Προσπαθώντας λοιπόν να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη, θα πω, ότι ο "ανθρωπιστής" είναι εκείνος που προσπαθώντας να ζήσει με αυτούς που υποφέρουν βλέπει, προβλέπει ή διαβλέπει τρόπους για να τους βοηθήσει. Είναι ολιγαρκής, αλτρουιστής, δεν ενδιαφέρεται να προάγει-προβάλει το έργο του, δεν διατυμπανίζει τις καλές του πράξεις και τις αξίες του. Απώτερος σκοπός του είναι να βοηθήσει με καθημερινές και συνεχείς πράξεις και μπορεί ακόμα και να θυσιάσει τη ζωή του (που δεν την θεωρεί τόσο άξια όσο εμείς τη δική μας), για τους πολλούς. Γι αυτόν πολλοί είναι ακόμα και δύο άνθρωποι, και έστω και ένας "παραπάνω" να σωθεί έχει τεράστια αξία !! Τα ιδανικά αυτά σήμερα μοιάζουν πολύ μακρινά μας, παρακινώ όμως να ανατρέξουμε στην ιστορία, εκεί όπου έγιναν επαναστάσεις και χιλιάδες άνθρωποι θυσιάστηκαν για αυτά τα ίδια ιδανικά που σήμερα σπανίζουν. Οργανώνοντας και υλοποιώντας ένα καλό σχέδιο για πυρόπληκτους, σεισμόπληκτους, ναρκομανείς, άστεγους, ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, φυλακισμένους κλπ, ίσως να μπορεί κάποιος να κερδίσει τον χαρακτηρισμό του "φιλάνθρωπου".

"Ανθρωπιστής" όμως θα είναι λίγο πιο δύσκολο να γίνει γιατί γι αυτό θα πρέπει να αποβάλλει χρόνια συμπτώματα καταναλωτισμού, εγωπάθειας, ναρκισσισμού και γενικότερα συναισθήματα που έχουν προαχθεί κατά πολύ στην σημερινή κοινωνία, ως τα πραγματικά ιδανικά του σήμερα. Δυστυχώς, αυτό ισχύει για όλους μας. Οι ιδεολογίες μας είναι ανίκανες να μας ωθήσουν στο να προσφέρουμε τον εαυτό μας στους γύρω μας, να τους γνωρίσουμε, να ακούσουμε τα προβλήματα τους, να μην τους δώσουμε συμβουλές ως ειδήμονες των πάντων, αλλά απλά να σηκώσουμε το χέρι μας να τους ακουμπήσουμε με αγάπη και να τους αγκαλιάσουμε, είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά. Δεν χρειάζεται να οργανώσουμε εκστρατείες βοηθείας, αφού δεν μπορούμε. Μπορούμε όμως να τους κοιτάξουμε στα μάτια με ενδιαφέρον αυτή τη φορά. Το τί θα χρειαστεί να κάνουμε για αυτούς, έρχεται από μόνο του δεν μπορεί να περιγραφεί, ούτε να σχεδιαστεί. Το στοίχημα το καθενός από μας είναι να μπορέσουμε να αποτινάξουμε ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΜΑΣ αυτά που το καθημερινό περιβάλλον έλλειψης "ευαισθησίας" μας έχει εμποτίσει.
Μπορούμε ν αποτινάξουμε τον εγωκεντρισμό που μας μαθαίνουνε να έχουμε από μικροί. Ο γιος της κυρά Γεωργίας έχει πολλά λεφτά, άρα πέτυχε στην ζωή του, εσύ; Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; Πρέπει κι εσύ να βγάλεις πολλά λεφτά, θα πάρεις ένα γρήγορο αμάξι, θα έχεις μια όμορφη γυναίκα κλπ. Το μόνο που δυστυχώς δεν μας είπανε είναι τί δεν έχει ο γιος τις κυρά Γεωργίας. Δυστυχώς δεν έχει καμία ευαισθησία για το διπλανό του. Τρέχει απ το πρωί ως το βράδυ σε μια καθημερινή ρουτίνα, που δεν του αφήνει χρόνο να σκεφτεί , να νιώσει, να πληγωθεί να αγαπήσει, να μάθει από τους άλλους και όχι μόνο απ τον εαυτό του, να απαλλαγεί απ’ τα καθημερινά άγχη των χρημάτων, και της κοινωνικής καταξίωσης σε μια κοινωνία που απλά καταξιώνει όσους την εξυπηρετούν …!!!

Η επανάσταση δεν έχει πια την έννοια του αγώνα και τις θυσίας της ανθρώπινης ζωής για να αποχτηθούν κεκτημένα τύπου ελευθερίας. Γι αυτά, ευτυχώς πολέμησαν άλλοι. Ταπεινή μου άποψη στο σήμερα, επανάσταση είναι η ζύμωση της σκέψης, έτσι ώστε, αυτή να μην εξυπηρετήσει μια είδη λανθάνουσα κοινωνία αλλά τους ανθρώπους μέσα σε αυτήν, ώστε να μπορέσουν "αισθανθούν", να νιώσουν. Μην μπερδευόμαστε, επειδή έχουμε κεκτημένα όπως η ελευθερία δεν σημαίνει ότι η επανάσταση τις γενιάς μας είναι πιο εύκολη. Το αντίθετο είναι πολύ πιο δύσκολη γιατί δεν είναι πράξη (φιλανθρωπία), είναι επανάσταση σκέψης με επίκεντρο τον "άνθρωπο" (ανθρωπισμός). Σε μια υλιστική κοινωνία, το να απαλλάξεις τον άλλο από την ύλη "ούτως ώστε" να δείξει ευαισθησία, αγάπη για τους γύρω του, θυσιάζοντας την στιγμιαία ποιότητα ζωής του, είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Ποιος από μας είναι διατεθειμένος να μην αρκεστεί στην καλοζωία, αλλά να προσπαθήσει ν αγγίξει τον συνάνθρωπο του, "παίρνοντας" από πάνω του την μοναξιά, που πλέον είναι δυσβάσταχτη; Ποιος από μας είναι διατεθειμένος να θυσιάσει τους καλούς όρους ζωής του, προκειμένου να βοηθήσει τους γύρω του; Και βασικότερο, ποιος από μας είναι έτοιμος να δώσει μη περιμένοντας αντάλλαγμα;; Κανονικά σε αυτές τις ερωτήσεις η απάντηση θα έπρεπε να είναι ΟΛΟΙ …!!! Το στοίχημα τις γενιάς μας είναι να μειωθούν οι κοινωνικές μειονότητες, προσφέροντας ένα πραγματικό κράτος πρόνοιας σε αυτούς που το έχουν ανάγκη. Μπορεί να είναι ο νεανικός ενθουσιασμός που σε κάνει να πιστεύεις ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο, για μένα πάντως η απάντηση είναι ο παραπάνω περιγραφόμενος ανθρωπισμός.

 « …Πως βάσταξες το λόγο που δώσαμε …; Θυμάσαι, ενωθήκαμε και τότε οι ίδιοι, γύρω από ένα τραπέζι και με την αλόγιστη θεία νεανική ομορφιά, ορκιστήκαμε καθένας από μια μεριά να χαλάσει και να ξαναπλάσει τον κόσμο. Τώρα γελούμε γιατί ξεπεράσαμε, μα τότε τρέμαμε από την ενθείν ορμή κι εσύ τραβήχτηκες στην σιωπή και χάθηκες σε στείρα άσκηση, μα η νέα Θήβα φλέγεται ποια μόνο στις πολιτείες, κι εκεί μονάχα αξίζει να νικήσει τον πειρασμό. Η φυγή δεν είναι νίκη, το όνειρο είναι τεμπελιά, και μόνο το έργο μπορεί να χορτάσει την ψυχή και να σώσει τον κόσμο …»

ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ (ΣΥΜΠΟΣΙΟ)

Μπορούμε άραγε να τους αλλάξουμε; ναι και βέβαια μπορούμε, ακόμα και αν νομίζουμε πως η μια απλή πράξη μας δεν έχει αντίκτυπο. Όλοι έχουμε ακούσει για το butterfly effect. ΕΣΤΩ και μια καλή ανιδιοτελής πράξη να κάνει ο καθένας μας κάτι θα καταφέρουμε …
Υπάρχει βέβαια και ο αντίλογος σε όλα αυτά και τούτος είναι η ανάγκη ! Ποια είναι η ανάγκη που έχει δημιουργήσει ο καθένας για τον εαυτό του; Όταν πετάς ένα πετραδάκι σε μια λίμνη προκαλεί κυματισμούς, εδώ όμως δεν είναι το ίδιο. Το νερό αποτελείται από μόρια όπου το ένα πέφτει πάνω στο άλλο και το μετακινεί. Στους ανθρώπους δεν αρκεί ο ένας να πέσει πάνω στον άλλο γιατί έτσι, απλά ,θα τον σπρώξει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πρέπει η σκέψη του ενός να επηρεάσει και να κινήσει τον άλλο. Είναι όμως ανάγκη του άλλου να κινηθεί με παρόμοιο τρόπο όπως ο προηγούμενος; Οι ανάγκες μας καθορίζονται από πολλά πράγματα και αναδύονται από πολύ πιο βαθιά μέρη του μέσα μας. Ο τρόπος που μεγαλώσαμε, οι εμπειρίες που ζήσαμε, οι παρέες που κάναμε, αυτό που σπουδάσαμε και ο τρόπος που το δουλέψαμε. Η ανάγκη μας λοιπόν για να κάνουμε κάτι, βγαίνει από τον τρόπο που ζήσαμε. Εδώ όμως μπαίνει και το άλλο: έχουμε ζήσει; Άμα σκεφτούμε ότι οι σκέψεις για αλλαγή έχουν έρθει σε μια ηλικία μετά τα 20 σημαίνει ότι για 20 χρόνια σκεφτόμασταν με τρόπο όπου ήταν βαθιά συνυφασμένος με όλα αυτά που προσπαθούμε να αποτινάξουμε. Άρα τι θα μας κάνει να προχωρήσουμε στη νέα ιδεολογία απ τη στιγμή που την αξιολογούμε μόλις ορισμένα χρόνια στο μυαλό μας, προσπαθώντας ταυτόχρονα να αντεπεξέλθουμε σε ρυθμούς ζωής, που άλλοι έχουν επιλέξει για μας. Μπορεί άραγε κανείς να πετάξει από πάνω του περίπου μια 20αιτία σκέψης, που του έλεγε, πως να γίνει καλύτερος σε αυτό που κάνει, δουλεύοντας , σπουδάζοντας κλπ προκειμένου να εξυπηρετήσει αυτή την συγκεκριμένη κοινωνία, που τώρα μετά από 20 χρόνια κατακρίνει; Πως είναι πιο εύκολο να παρατήσει τον εαυτό του και τους κόπους του, προκειμένου να ζήσει μ έναν εναλλακτικό τρόπο σκέψης; Μάλλον δεν θα το κάνει ποτέ και άμα το κάνει, θα το κάνει κοιτάζοντας γύρω για να δει άμα υπάρχει κάποιος να τον δει και να του πει εύγε για τις πράξεις του. Άρα λοιπόν θα γίνει ένα με όλους αυτούς που κάνουν “καλές πράξεις” και ύστερα λένε "δοξάστε με"…

Αδύνατο να καταλήξω, δεν μπορώ να καταλάβω ούτε τις δικές μου, αλλά ούτε και των άλλων τις ανάγκες, γιατί πιστεύω πως στο τέλος της μέρας όλοι σκέφτονται με έναν πολύ απλό τρόπο σκέψης. Πρώτα θέλουν να ικανοποιήσουν το εγώ τους και να δείξουν το μέσα τους (γιατί πιστεύουν ότι είναι ιδιαίτερο) βρίσκοντας ένα σύντροφο, μετά περιστρέφουν την ζωή τους γύρω από αυτόν (γιατί ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΤΟΝ ΕΧΟΥΝ ΕΠΗΡΕΑΣΕΙ) και τέλος ικανοποιούν και την ματαιοδοξία τους με ένα παιδί, όπου πάλι θα του μάθουν, πως να είναι μέλος στην εκάστοτε κοινωνία είτε έχει αλλάξει είτε όχι. Γιατί και να έχει αλλάξει, πάλι σίγουρα θα έχει το πρόβλημα που είχαν όλες οι κοινωνίες. Πάλι δεν θα αφήνει τα μέλη της να σκεφτούν και να πράξουν με ελεύθερο τρόπο, πάλι θα ζουν μέσα σε στεγανά και όταν ξυπνήσουν, τότε θα είναι αργά, γιατί η ανάγκη τους θα έχει γίνει η εξυπηρέτηση του εαυτού τους, της κοινωνίας του εγώ και αυτού, που είδη για πολλά χρόνια κάνουν. Πως να το κάνουμε, είναι πιο εύκολο απλά να προχωράς και να μουγκρίζεις, να είσαι ένας ακόμα απ το κοπάδι.