Άξιοι είναι αυτοί...........

Άξιοι ειναι αυτοι που δεν αφηνουν το χρονο να τους ακουριασει αλλα να τους λιωσει..
Αυτοί που έχουνε φτερά και δεν αφήνουν τους υπόλοιπους να τους τα μαδήσουνε..
Αυτοί που δε φοβούνται να πετάξουν και χαμηλώνουν μόνο όταν είναι να βοηθήσουν κι άλλους να πετάξουν..
Οι επαναστάτες με αιτία!!! Που αντιστέκονται σε οτιδήποτε πάει να τους κάνει κτήμα του και να τους καθοδηγήσει..
Εκείνοι που δεν φοβούνται να κυνηγήσουν το όνειρό τους, όποιο κι αν είναι το τίμημα..
Οι ανεξάρτητοι και οι αυθόρμητοι άνθρωποι που "καταβροχθίζουν" τη ζωή...
Αυτοί που δεν αναβάλλουν για αργότερα, πράγματα που θέλουν να τα κάνουν τώρα, από φόβο μήπως κάνουν λάθος...
Οι παρορμητικοί, οι θυελλώδεις, οι ρομαντικοί, οι παθιασμένοι!!
Αυτοί που ερωτεύονται ξανά και ξανά και δεν φοβούνται να πληγωθούν για άλλη μια φορά....
Αυτοί που ό,τι αισθάνονται, το αισθάνονται στον υπέρτατο βαθμό....
Εκείνοι που "αφήνουν" και "αφήνονται"... Αυτοί που δε φοβούνται να "γκρεμίσουν" όλη τη ζωή τους, αν ανακαλύψουν ότι αυτή η ζωή τους πνίγει, και να ξαναρχίσουν..
Αυτοί που έχουν το χάρισμα να βλέπουν όχι μόνο με τα μάτια τους αλλά και με την καρδιά τους.... Εκείνοι που μπορούν ακόμα να ονειρεύονται και δεν φοβούνται να μιλήσουν για τα όνειρά τους, από φόβο μήπως τους πουν ονειροπαρμένους....
Εκείνοι που δεν ντρέπονται να ομολογήσουν τις στιγμές που αισθάνονται "μικροί" και ταπεινωμένοι.. Τέλος, αυτοί που δεν πτοούνται από τα αποδοκιμαστικά και πικρόχολα σχόλια των άλλων..
Γιατί ξέρουν ότι το τίμημα που πληρώνουν είναι, ότι δεν μπορούν οι υπόλοιποι να τους συγχωρέσουν την πνευματική τους ανεμελιά και τη διαφορετικότητά τους.....

25-05-2011 Ο Έλληνας δεν ξέχασε τι θα πει Έλληνας.......

Kάθομαι και σκέφτομαι γιατί τόσο καιρό αφήνουμε τους πολιτικούς να μας ξεφτελίζουν, να μας κατακλέβουν, να ξεπουλάνε τα δικαιώματα μας και τη γη μας. Αναρωτιέμαι πάνω από όλα γιατί δεν κατάλαβαν όλοι ότι βρισκόμαστε δέσμιοι κάποιον ξένων κυρίων, τους οποίους δεν ψηφίσαμε, που ορίζουν πόσο θα πληρωνόμαστε, πόσο θα φορολογούμαστε, τι αποκρατικοποιήσεις θα κάνουμε, τι επιδοτήσεις θα κόψουμε. Κατέληξα πως πολύ απλά δεν είμαστε Έλληνες πια. Ένας Έλληνας δεν κάθεται να ασχολείται με τα τελευταία κουτσουμπολιά που προβάλλονται όλη μέρα στην τηλεόραση. Ο Έλληνας ξέρει από που ήρθε και τι πρέπει να αφήσει κληρονομιά στα παιδιά και στα εγγόνια του. Οι Έλληνες κοιτάνε να στηρίξουν τον διπλανό τους γιατί, ως σκεπτόμενα όντα, καταλαβαίνουν ότι βοηθώντας τον άλλον θα ανεβούν και αυτοί, είτε οικονομικά, είτε κοινωνικά. Το κακό με τον Έλληνα σήμερα είναι ότι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά τα έχει ξεχάσει, είναι θαμμένα κάπου σε κάποιο βιβλίο, σε κάποια φωτογραφία, αλλά ποτέ σε ένα σώμα. Το σχέδιο εξόντωσης του Έλληνα ήταν καλά μελετημένο εδώ και καμιά σαρανταριά χρόνια, και δεν μιλάω για το πως αγκυροβόλησε το χρέος στα λιμάνια μας γιατί αυτό το έχουν χιλιό-αναλύσει άλλοι τον τελευταίο χρόνο. Το σχέδιο εξόντωσης χτύπησε τα πιο πολύτιμα πετράδια του Ελληνισμού: την ιστορία, την θρησκεία, την νοημοσύνη, τον πατριωτισμό, το φιλότιμο. Στο όνομα της παγκοσμιοποίησης, ξαναγράφτηκαν βιβλία ιστορίας, σβήστηκαν καυστικά σημεία, παραλήφτηκαν επίμαχες σφαγές, παραμερίστηκαν συγκεκριμένες έχθρες. Στην ουσία, οτιδήποτε προωθεί μια εθνική ταυτότητα ενάντια σε κατακτητές η μια ορθή αντιδραστικότητα είναι ταμπού γιατί κάποια μέρα θα πρέπει να δεχτούμε όλους, και ας μας πάρουν τα δικά μας αγαθά που θα’πρεπε να εκμεταλλεύονταν οι δικοί μας. Στο όνομα της ανεκτικότητας, μας κάνανε να βλέπουμε οτιδήποτε πνευματικό και εκκλησιαστικό στενόμυαλο, προκατειλημμένο, ντεμοντέ (αν και πολλοί ιερωμένοι-δημόσιοι υπάλληλοι συνείσφεραν σε αυτό επίσης). Στρέψαμε τα πρόσωπα μας μακριά από τα ήθη και έφυγαν και τα έθιμα μαζί. Αδειάσαμε από συνείδηση και ήρθαν τα κλεφτρόνια που μας διοίκησαν και μας διοικούν ακόμα. Με την εξαφάνιση των πιο βασικών αρετών, έφθινε και η οικογένεια, η συντροφικότητα, η εκτίμηση για τον πλησίον μας. Στο όνομα της καλοπέρασης, άνοιξαν τα ιδιωτικά κανάλια και γέμισε η καθημερινότητα κατά ενενήντα τα εκατό με αηδίες, η ενημέρωση ομογενοποιήθηκε και ο κόσμος έπεσε σε λήθαργο, υπνωτίστηκε με υπέρλαμπρες παραγωγές όπου παρέλαυναν — ακόμα και σήμερα — ξετσίπωτες χαμηλής νοημοσύνης αλλά απείρου κάλλους. Μας πήραν την αγάπη για τον τόπο αυτό. Αγαπήσαμε τα ξενόφερτα γιατί τα δικά μας ήταν παρακατιανά. Η γλώσσα μας με τα υπέροχα γράμματα της έχει καταντήσει να γράφεται το θήτα με το νούμερο οκτώ. Τα γλυπτά μας ανήκουν σε ξένο μουσείο. Παραμελήσαμε τη χώρα μας και τώρα αισθανόμαστε αηδία για αυτό που κατήντησε. Δεν μας έμεινε τίποτα παρά το φιλότιμο, από τις λίγες λέξεις παγκοσμίως που δεν μπορούν να μεταφραστούν εύκολα καθώς την έννοια αυτή δεν την έχουν άλλοι λαοί. Αλλά και αυτή την τσεκούρωσαν για να μην μείνει τίποτα από την Ελληνοσύνη του Έλληνα. Δεν ξέρω τι θα απογίνουμε. Το μόνο που ξέρω είναι ότι πέρασαν πολλά χρόνια για να καταστραφεί ο Ελληνισμός και η εξόντωση έγινε σε διάφορα επίπεδα, μελετημένα με ακρίβεια. Δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει το ότι σήμερα ο υποδουλωμένος Έλληνας δεν σηκώνει κεφάλι. Δεν είναι ραγιάς. Είναι άμυαλος, ανώριμος, χωρίς άποψη, θέληση και αποφασιστικότητα αφού χρόνια πλύσης εγκεφάλου τον έπεισαν ότι τα έφαγε μαζί με τους πολιτικούς. Μας κατήντησαν σκυλιά που γαβγίζουμε εξ’αποστάσεως.. Επιτέλους απόψε αφήσαμε τις ταμπέλες μας και σαν Έλληνες φωναξαμε ........ ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ !!!!!

ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ

Ο ανθρωπισμός είναι τρόπος ζωής και για την κοινωνία μας τρόπος αφύπνισης !!! Είναι τρόπος ζωής με έναν και μόνο συγκεκριμένο σκοπό να βοηθήσεις το συνάνθρωπο σου.
Το πρόβλημα σήμερα έγκειται στο ότι ορισμένοι άνθρωποι έχουν σοβαρό πρόβλημα να κατανοήσουν τι σημαίνει βοηθώ το συνάνθρωπό μου. Στη χώρα μας υπάρχουν οι μεγάλοι "ανθρωπιστές". Αυτοί είναι άνθρωποι που έχοντας την δύναμη, τα μέσα και τα χρήματα, μαζεύουν πόρους τους οποίους προσφέρουν σε “καημένους” κατά την άποψή τους ανθρώπους, πιστεύοντας πως έτσι προσφέρουν ουσιαστικό έργο. Στην ουσία αυτό που κάνουν, είναι να ικανοποιούν εγωιστικά τον εαυτό τους και αφού το κάνουν μετά ασκούν κοινωνική πολιτική γιατί πιστεύουν πως έχουν πείρα.
Υπέροχα !!! Μια καλημέρα λοιπόν από εμένα για να ξυπνήσουμε μπας και έτσι συνειδητοποιήσουμε πως οι άνθρωποι τους οποίους βοηθάμε δεν έχουν νιώσει ούτε στο ελάχιστο τον ανθρωπισμό μας. Η πράξη μας είναι κάτι ας πούμε σαν τα δώρα που δέχονται τα παιδιά των χωρισμένων γονιών όπου ο πατέρας ή η μητέρα στέλνουν ένα δώρο όποτε το θυμούνται για να καλύψουν την απουσία τους. Δυστυχώς, όσο καλά και αν είναι τα "υλικά αγαθά", τα παιδιά θα νιώθουν πάντα την έλλειψη, αφού πάντα και χωρίς δεύτερη σκέψη θα άλλαζαν το δώρο με μια στοργική αγκαλιά ή ένα οικογενειακό δείπνο. Αυτό που κάνουμε, είναι απλά μια πράξη ανθρωπιάς, με σκοπό να νιώσουμε εμείς καλύτερα με τον εαυτό μας, ικανοποιώντας έτσι τον εγωισμό και την ματαιοδοξία μας, αφού ο ορισμός της λέξης ματαιοδοξίας είναι όταν κάνω κάτι απλά για να το κάνω, χωρίς κανένα σκοπό. Βέβαια, δικαίως θα πούμε ότι "είχαμε" σκοπό !!! Ο σκοπό μας, είναι να μπορέσουμε να δείξουμε ότι έχουμε παράγει έργο προς την "ανθρωπότητα", έτσι ώστε αργότερα, ελαφρά τη καρδία να προβληθούμε κοινωνικά, όπως ένας καλός καιροσκόπος.

 Προσπαθώντας λοιπόν να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη, θα πω, ότι ο "ανθρωπιστής" είναι εκείνος που προσπαθώντας να ζήσει με αυτούς που υποφέρουν βλέπει, προβλέπει ή διαβλέπει τρόπους για να τους βοηθήσει. Είναι ολιγαρκής, αλτρουιστής, δεν ενδιαφέρεται να προάγει-προβάλει το έργο του, δεν διατυμπανίζει τις καλές του πράξεις και τις αξίες του. Απώτερος σκοπός του είναι να βοηθήσει με καθημερινές και συνεχείς πράξεις και μπορεί ακόμα και να θυσιάσει τη ζωή του (που δεν την θεωρεί τόσο άξια όσο εμείς τη δική μας), για τους πολλούς. Γι αυτόν πολλοί είναι ακόμα και δύο άνθρωποι, και έστω και ένας "παραπάνω" να σωθεί έχει τεράστια αξία !! Τα ιδανικά αυτά σήμερα μοιάζουν πολύ μακρινά μας, παρακινώ όμως να ανατρέξουμε στην ιστορία, εκεί όπου έγιναν επαναστάσεις και χιλιάδες άνθρωποι θυσιάστηκαν για αυτά τα ίδια ιδανικά που σήμερα σπανίζουν. Οργανώνοντας και υλοποιώντας ένα καλό σχέδιο για πυρόπληκτους, σεισμόπληκτους, ναρκομανείς, άστεγους, ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, φυλακισμένους κλπ, ίσως να μπορεί κάποιος να κερδίσει τον χαρακτηρισμό του "φιλάνθρωπου".

"Ανθρωπιστής" όμως θα είναι λίγο πιο δύσκολο να γίνει γιατί γι αυτό θα πρέπει να αποβάλλει χρόνια συμπτώματα καταναλωτισμού, εγωπάθειας, ναρκισσισμού και γενικότερα συναισθήματα που έχουν προαχθεί κατά πολύ στην σημερινή κοινωνία, ως τα πραγματικά ιδανικά του σήμερα. Δυστυχώς, αυτό ισχύει για όλους μας. Οι ιδεολογίες μας είναι ανίκανες να μας ωθήσουν στο να προσφέρουμε τον εαυτό μας στους γύρω μας, να τους γνωρίσουμε, να ακούσουμε τα προβλήματα τους, να μην τους δώσουμε συμβουλές ως ειδήμονες των πάντων, αλλά απλά να σηκώσουμε το χέρι μας να τους ακουμπήσουμε με αγάπη και να τους αγκαλιάσουμε, είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά. Δεν χρειάζεται να οργανώσουμε εκστρατείες βοηθείας, αφού δεν μπορούμε. Μπορούμε όμως να τους κοιτάξουμε στα μάτια με ενδιαφέρον αυτή τη φορά. Το τί θα χρειαστεί να κάνουμε για αυτούς, έρχεται από μόνο του δεν μπορεί να περιγραφεί, ούτε να σχεδιαστεί. Το στοίχημα το καθενός από μας είναι να μπορέσουμε να αποτινάξουμε ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΜΑΣ αυτά που το καθημερινό περιβάλλον έλλειψης "ευαισθησίας" μας έχει εμποτίσει.
Μπορούμε ν αποτινάξουμε τον εγωκεντρισμό που μας μαθαίνουνε να έχουμε από μικροί. Ο γιος της κυρά Γεωργίας έχει πολλά λεφτά, άρα πέτυχε στην ζωή του, εσύ; Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; Πρέπει κι εσύ να βγάλεις πολλά λεφτά, θα πάρεις ένα γρήγορο αμάξι, θα έχεις μια όμορφη γυναίκα κλπ. Το μόνο που δυστυχώς δεν μας είπανε είναι τί δεν έχει ο γιος τις κυρά Γεωργίας. Δυστυχώς δεν έχει καμία ευαισθησία για το διπλανό του. Τρέχει απ το πρωί ως το βράδυ σε μια καθημερινή ρουτίνα, που δεν του αφήνει χρόνο να σκεφτεί , να νιώσει, να πληγωθεί να αγαπήσει, να μάθει από τους άλλους και όχι μόνο απ τον εαυτό του, να απαλλαγεί απ’ τα καθημερινά άγχη των χρημάτων, και της κοινωνικής καταξίωσης σε μια κοινωνία που απλά καταξιώνει όσους την εξυπηρετούν …!!!

Η επανάσταση δεν έχει πια την έννοια του αγώνα και τις θυσίας της ανθρώπινης ζωής για να αποχτηθούν κεκτημένα τύπου ελευθερίας. Γι αυτά, ευτυχώς πολέμησαν άλλοι. Ταπεινή μου άποψη στο σήμερα, επανάσταση είναι η ζύμωση της σκέψης, έτσι ώστε, αυτή να μην εξυπηρετήσει μια είδη λανθάνουσα κοινωνία αλλά τους ανθρώπους μέσα σε αυτήν, ώστε να μπορέσουν "αισθανθούν", να νιώσουν. Μην μπερδευόμαστε, επειδή έχουμε κεκτημένα όπως η ελευθερία δεν σημαίνει ότι η επανάσταση τις γενιάς μας είναι πιο εύκολη. Το αντίθετο είναι πολύ πιο δύσκολη γιατί δεν είναι πράξη (φιλανθρωπία), είναι επανάσταση σκέψης με επίκεντρο τον "άνθρωπο" (ανθρωπισμός). Σε μια υλιστική κοινωνία, το να απαλλάξεις τον άλλο από την ύλη "ούτως ώστε" να δείξει ευαισθησία, αγάπη για τους γύρω του, θυσιάζοντας την στιγμιαία ποιότητα ζωής του, είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Ποιος από μας είναι διατεθειμένος να μην αρκεστεί στην καλοζωία, αλλά να προσπαθήσει ν αγγίξει τον συνάνθρωπο του, "παίρνοντας" από πάνω του την μοναξιά, που πλέον είναι δυσβάσταχτη; Ποιος από μας είναι διατεθειμένος να θυσιάσει τους καλούς όρους ζωής του, προκειμένου να βοηθήσει τους γύρω του; Και βασικότερο, ποιος από μας είναι έτοιμος να δώσει μη περιμένοντας αντάλλαγμα;; Κανονικά σε αυτές τις ερωτήσεις η απάντηση θα έπρεπε να είναι ΟΛΟΙ …!!! Το στοίχημα τις γενιάς μας είναι να μειωθούν οι κοινωνικές μειονότητες, προσφέροντας ένα πραγματικό κράτος πρόνοιας σε αυτούς που το έχουν ανάγκη. Μπορεί να είναι ο νεανικός ενθουσιασμός που σε κάνει να πιστεύεις ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο, για μένα πάντως η απάντηση είναι ο παραπάνω περιγραφόμενος ανθρωπισμός.

 « …Πως βάσταξες το λόγο που δώσαμε …; Θυμάσαι, ενωθήκαμε και τότε οι ίδιοι, γύρω από ένα τραπέζι και με την αλόγιστη θεία νεανική ομορφιά, ορκιστήκαμε καθένας από μια μεριά να χαλάσει και να ξαναπλάσει τον κόσμο. Τώρα γελούμε γιατί ξεπεράσαμε, μα τότε τρέμαμε από την ενθείν ορμή κι εσύ τραβήχτηκες στην σιωπή και χάθηκες σε στείρα άσκηση, μα η νέα Θήβα φλέγεται ποια μόνο στις πολιτείες, κι εκεί μονάχα αξίζει να νικήσει τον πειρασμό. Η φυγή δεν είναι νίκη, το όνειρο είναι τεμπελιά, και μόνο το έργο μπορεί να χορτάσει την ψυχή και να σώσει τον κόσμο …»

ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ (ΣΥΜΠΟΣΙΟ)

Μπορούμε άραγε να τους αλλάξουμε; ναι και βέβαια μπορούμε, ακόμα και αν νομίζουμε πως η μια απλή πράξη μας δεν έχει αντίκτυπο. Όλοι έχουμε ακούσει για το butterfly effect. ΕΣΤΩ και μια καλή ανιδιοτελής πράξη να κάνει ο καθένας μας κάτι θα καταφέρουμε …
Υπάρχει βέβαια και ο αντίλογος σε όλα αυτά και τούτος είναι η ανάγκη ! Ποια είναι η ανάγκη που έχει δημιουργήσει ο καθένας για τον εαυτό του; Όταν πετάς ένα πετραδάκι σε μια λίμνη προκαλεί κυματισμούς, εδώ όμως δεν είναι το ίδιο. Το νερό αποτελείται από μόρια όπου το ένα πέφτει πάνω στο άλλο και το μετακινεί. Στους ανθρώπους δεν αρκεί ο ένας να πέσει πάνω στον άλλο γιατί έτσι, απλά ,θα τον σπρώξει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πρέπει η σκέψη του ενός να επηρεάσει και να κινήσει τον άλλο. Είναι όμως ανάγκη του άλλου να κινηθεί με παρόμοιο τρόπο όπως ο προηγούμενος; Οι ανάγκες μας καθορίζονται από πολλά πράγματα και αναδύονται από πολύ πιο βαθιά μέρη του μέσα μας. Ο τρόπος που μεγαλώσαμε, οι εμπειρίες που ζήσαμε, οι παρέες που κάναμε, αυτό που σπουδάσαμε και ο τρόπος που το δουλέψαμε. Η ανάγκη μας λοιπόν για να κάνουμε κάτι, βγαίνει από τον τρόπο που ζήσαμε. Εδώ όμως μπαίνει και το άλλο: έχουμε ζήσει; Άμα σκεφτούμε ότι οι σκέψεις για αλλαγή έχουν έρθει σε μια ηλικία μετά τα 20 σημαίνει ότι για 20 χρόνια σκεφτόμασταν με τρόπο όπου ήταν βαθιά συνυφασμένος με όλα αυτά που προσπαθούμε να αποτινάξουμε. Άρα τι θα μας κάνει να προχωρήσουμε στη νέα ιδεολογία απ τη στιγμή που την αξιολογούμε μόλις ορισμένα χρόνια στο μυαλό μας, προσπαθώντας ταυτόχρονα να αντεπεξέλθουμε σε ρυθμούς ζωής, που άλλοι έχουν επιλέξει για μας. Μπορεί άραγε κανείς να πετάξει από πάνω του περίπου μια 20αιτία σκέψης, που του έλεγε, πως να γίνει καλύτερος σε αυτό που κάνει, δουλεύοντας , σπουδάζοντας κλπ προκειμένου να εξυπηρετήσει αυτή την συγκεκριμένη κοινωνία, που τώρα μετά από 20 χρόνια κατακρίνει; Πως είναι πιο εύκολο να παρατήσει τον εαυτό του και τους κόπους του, προκειμένου να ζήσει μ έναν εναλλακτικό τρόπο σκέψης; Μάλλον δεν θα το κάνει ποτέ και άμα το κάνει, θα το κάνει κοιτάζοντας γύρω για να δει άμα υπάρχει κάποιος να τον δει και να του πει εύγε για τις πράξεις του. Άρα λοιπόν θα γίνει ένα με όλους αυτούς που κάνουν “καλές πράξεις” και ύστερα λένε "δοξάστε με"…

Αδύνατο να καταλήξω, δεν μπορώ να καταλάβω ούτε τις δικές μου, αλλά ούτε και των άλλων τις ανάγκες, γιατί πιστεύω πως στο τέλος της μέρας όλοι σκέφτονται με έναν πολύ απλό τρόπο σκέψης. Πρώτα θέλουν να ικανοποιήσουν το εγώ τους και να δείξουν το μέσα τους (γιατί πιστεύουν ότι είναι ιδιαίτερο) βρίσκοντας ένα σύντροφο, μετά περιστρέφουν την ζωή τους γύρω από αυτόν (γιατί ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΤΟΝ ΕΧΟΥΝ ΕΠΗΡΕΑΣΕΙ) και τέλος ικανοποιούν και την ματαιοδοξία τους με ένα παιδί, όπου πάλι θα του μάθουν, πως να είναι μέλος στην εκάστοτε κοινωνία είτε έχει αλλάξει είτε όχι. Γιατί και να έχει αλλάξει, πάλι σίγουρα θα έχει το πρόβλημα που είχαν όλες οι κοινωνίες. Πάλι δεν θα αφήνει τα μέλη της να σκεφτούν και να πράξουν με ελεύθερο τρόπο, πάλι θα ζουν μέσα σε στεγανά και όταν ξυπνήσουν, τότε θα είναι αργά, γιατί η ανάγκη τους θα έχει γίνει η εξυπηρέτηση του εαυτού τους, της κοινωνίας του εγώ και αυτού, που είδη για πολλά χρόνια κάνουν. Πως να το κάνουμε, είναι πιο εύκολο απλά να προχωράς και να μουγκρίζεις, να είσαι ένας ακόμα απ το κοπάδι.

Τα μάτια είναι ο καθρέφτης των συναισθημάτων μας

Τα μάτια είναι ο καθρέπτης των συναισθημάτων μας ...

Πώς είναι συνετό να αντιδράσω όταν μία σκούρα και μαύρη αύρα με χτυπάει ;

Κοίταξα τα μάτια σου ... κοίταξες τα μάτια μου ...

Δάκρυσες ...

~~~

Με μάτια βουρκωμένα βλέπεις πιο καθαρά τον κόσμο ...

Με μάτια κλειστά βλέπεις τον κόσμο όπως εσύ θες ...

Με μάτια ενός παιδιού βλέπεις τις αλλαγές που θέλει και υφίσταται ο κόσμος ...

Ή ακόμα καλύτερα ...

Με μάτια βουρκωμένα βλέπεις τον κόσμο με αισιοδοξία ...

Με μάτια κλειστά βλέπεις τον κόσμο με απαισιοδοξία ...

Με μάτια ενός παιδιού βλέπεις τις προσπάθειες των ανθρώπων ... να δακρύσουν ...

Έκλεισες στον γυάλινο κόσμο σου όλες τις σκέψεις ...

Έκλεισες τα μάτια σου ...

Και μόνος έδωσες ανεξίτηλο χρώμα στα όνειρά σου ...

Γιατί ;

~~~

Με τα όνειρά σου ελεύθερα βοηθάς τον εαυτό μας ...

Με τα όνειρά σου κλειδωμένα σε γυάλινη φυλακή προχωράς στο αόριστο ...

Με τα όνειρα ενός παιδιού βλέπεις τα όνειρα των άλλων να μένουν κλειδωμένα ...

Ή ακόμα καλύτερα ...

Με τα όνειρά σου ελεύθερα βλέπεις τον κόσμο με αισιοδοξία ...

Με τα όνειρά σου κλειδωμένα σε γυάλινη φυλακή βλέπεις τον κόσμο με απαισιοδοξία ...

Με τα όνειρα ενός παιδιού βλέπεις τον κόσμο να προσπαθεί να αφήσει τα όνειρά του ελεύεθερα ...

Πώς γίνεται να κλειστείς στον κόσμο σου αλλά παρέα με τους φίλους σου ;

Πώς γίνεται να κλείσουμε τα μάτια μας αλλά να προχωράμε μπροστά ;

Πώς γίνεται να κλείσουμε τα όνειρά μας στον κόσμο μας αλλά να πετύχουμε ;

~~~

Πώς γίνεται να μας αγαπήσουν αλλά για αυτό που εμείς είμαστε ;;;

Πώς γίνεται να μας αγαπήσουν επειδή είμαστε ο εαυτός μας ;;;

Πώς γίνεται να μας αγαπήσουν παρ'όλο που είμαστε ο εαυτός μας ;;;

Παγκόσμια πείνα: έγκλημα διαρκείας .....



Σοκάρεσαι, μετά γυρίζεις το κεφάλι σου, μετά ξεχνάς ...

 Το έγκλημα διαρκείας,  δεν έδειξε να συγκινεί κανέναν ιδιαίτερα στην προηγμένη Δύση, οι πολίτες της οποίας βιώνουν σε επίπεδο ατομικό ή οικογενειακό την παγκόσμια οικονομική κρίση ... Ωστόσο το παγκόσμιο επισιτιστικό πρόβλημα είναι περισσότερο οξύ παρά ποτέ. Την ίδια ώρα που το καλαμπόκι, για παράδειγμα, των Θεσσαλών αγροτών σαπίζει στις αποθήκες και στα χωράφια λόγω της κατάρρευσης των τιμών, καθώς ο παγκόσμιος πλούτος αγαθών αυξάνεται περισσότερο παρά ποτέ, την ίδια ώρα πεθαίνουν σε κάποια γωνιά της Γης καθημερινά δεκάδες παιδιά που θα μπορούσαν με 300 γραμμάρια από το προϊόν να διασφαλίσουν ένα γεύμα ...

Πρόκειται για μια δραματική αντίφαση η οποία δείχνει ότι βρισκόμαστε σε έναν άγριο κόσμο ανισοτήτων.



Σοκάρεσαι ... μετά ξεχνάς ότι είσαι άνθρωπος ;

 Για πρώτη φορά λοιπόν στην Ιστορία της, η ανθρωπότητα απολαμβάνει αφθονία αγαθών που ξεπερνούν κατά πολλές χιλιάδες φορές τις ανελαστικές ανάγκες των ανθρώπινων πλασμάτων.

Οι «Τέσσερις Καβαλάρηδες» της «Αποκάλυψης» της υπανάπτυξης είναι η πείνα, η δίψα, οι επιδημίες και ο πόλεμος. Κάθε χρόνο εξοντώνουν περισσότερους άνδρες, γυναίκες και παιδιά από όσους το σφαγείο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σε έξι χρόνια. Για τους λαούς του Τρίτου Κόσμου, ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος διεξάγεται τώρα!

Κάθε ημέρα στον πλανήτη περίπου 100.000 άνθρωποι, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, πεθαίνουν από πείνα ή από τις άμεσες επιπτώσεις της πείνας, 826 εκατ. άτομα υποφέρουν σήμερα από χρόνιο και βαρύ υποσιτισμό. Από αυτά, τα 34 εκατ. ζουν στις οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες. Οι περισσότεροι, 515 εκατ., ζουν στην Ασία και αντιπροσωπεύουν το 24% του συνολικού πληθυσμού της. Αλλά αν δούμε το ποσοστό των θυμάτων, τότε η νότια της Σαχάρας Αφρική πληρώνει τον βαρύτερο φόρο: 186 εκατ. ανθρώπινα πλάσματα υποφέρουν μόνιμα από βαρύ υποσιτισμό, δηλαδή το 34% του συνολικού πληθυσμού της περιοχής. Το καθημερινό τους φαγητό είναι 300 θερμίδες κάτω από το αποδεκτό επίπεδο επιβίωσης. Την ίδια ώρα στη χώρα μας, που υποφέρει από την παιδική παχυσαρκία, το καθημερινό φαγητό είναι 500 θερμίδες πάνω από το επίπεδο διαβίωσης...

Κάθε 7 δευτερόλεπτα πεθαίνει στη Γη από πείνα ένα παιδί κάτω των δέκα ετών. Αν γίνεται λόγος στον δυτικό κόσμο για την πανδημία της γρίπης, σκεφθείτε τι σημαίνει η πανδημία της πείνας με αριθμούς πολλαπλάσιους θυμάτων και με διαθέσιμους πόρους υποπολλαπλάσιους από τα χρήματα που διατέθηκαν για το αντιγριπικό εμβόλιο ... Η πείνα και η χρόνια κακή διατροφή αποτελούν κληρονομική κατάρα:

Με το σημερινό επίπεδο των μέσων αγροτικής παραγωγής, η Γη μπορεί να θρέψει άνετα 12 δισ. ανθρώπους, με άλλα λόγια μπορεί να προσφέρει σε κάθε άτομο τροφή ισοδύναμη με 2.700 θερμίδες ημερησίως. Η εξίσωση είναι απλή: Οποιος έχει χρήμα τρώει και ζει, όποιος δεν έχει, υποφέρει και πεθαίνει. Η παρατεινόμενη πείνα και ο χρόνιος υποσιτισμός είναι έργο ανθρώπων.

Περισσότερα από 2 δισ. άνθρωποι ζουν σε αυτό που το Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών για την Ανάπτυξη (ΡΝUD) ονομάζει έσχατη φτώχεια, χωρίς σταθερό εισόδημα, χωρίς κανονική εργασία, χωρίς πρόσβαση σε καθαρό νερό, χωρίς κατάλληλη κατοικία, χωρίς ικανοποιητική τροφή, χωρίς σχολεία ... 

ΘΑΛΑΣΣΑ ΓΥΑΛΙ

και το γυαλί καθρέφτης ...

...είναι αργά
μετά τη μεγάλη απώλεια
να διαπιστώνουμε λάθη και ελλείψεις
στην συμπεριφορά μας
είναι νωρίς όμως
για να μην τα επαναλάβουμε
νωρίς για να μάθουμε
ότι όσο υπάρχει ζωή,
μπορούμε και πρέπει να δίνουμε ...
για να μπορούμε να πούμε μια μέρα,
στον εαυτόν μας
δεν είμαι γενναίος

αυτός είμαι ...!!!

Η ηθική δοκιμασία

     Ποτέ δεν μπορεί να προσδιορίσει κανείς με βεβαιότητα μέχρι ποιο σημείο οι σχέσεις μας με τους άλλους είναι το αποτέλεσμα των αισθημάτων μας, της αγάπης μας, της μη-αγάπης μας, της καλοσύνης ή του μίσους μας και μέχρι ποιο σημείο είναι εκ των προτέρων επηρεασμένες από το συσχετισμό των δυνάμεων ανάμεσα στα άτομα.
Η αληθινή καλοσύνη του ανθρώπου δεν μπορεί να φανερωθεί με απόλυτη καθαρότητα και απόλυτη ελευθερία παρά μόνον απέναντι σ΄ αυτούς που δεν εκφράζουν καμία δύναμη.
    Η πραγματική ηθική δοκιμασία της ανθρωπότητας είναι οι σχέσεις με αυτούς που είναι στο έλεος μας: Κι εδώ είναι που τοποθετείται η μεγαλύτερη αποτυχία του ανθρώπου, μια καταστροφή βασική από την οποία απορρέουν όλες οι υπόλοιπες.
   Ο ανθρώπινος χρόνος δεν γυρίζει κυκλικά, αλλά προχωρεί σε ευθεία γραμμή. Γι αυτό και ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος, επειδή η ευτυχία είναι επιθυμία επανάληψης και γιατί να την μετρήσουμε ή να την κατατάξουμε;
  Με τους ανθρώπους απλώς μπαίνουν πολλά μέσα αλλά κυρίως μπαίνει το «εγώ» … ίσως να κάνουν το ίδιο και οι άνθρωποι που σε πονούν … ίσως …
Εμείς δεν είμαστε οι άλλοι αλλά εμείς.
  Δυστυχώς δε μπορούμε να κάνουμε τους άλλους ρομπότ ώστε να μη μας πονούν ή να μας αγαπάνε ούτε και τα παιδιά μας δε μπορούμε να φτιάξουμε έτσι …
Μπορούμε όμως να φτιάξουμε τον εαυτό μας έτσι ώστε να μπορεί να συνυπάρξει με τους άλλους αρμονικά ώστε να πάρουμε και να δώσουμε τα μέγιστα σ αυτή τη ζωή σε όλες τις εκφάνσεις της.
 Ο καθένας μας που έρχεται στη ζωή καλείται να περπατάει μέχρι το τέλος του …
 Ο δρόμος οι δρόμοι και οι προορισμοί που θα περπατήσουμε ποικίλουν .
 Άλλος φτιάχνει το δικό του δρόμο και προορισμό …
 άλλος βαδίζει χωρίς προορισμό απλά βαδίζει σε όλη του τη ζωή …
 άλλος τρέχει χωρίς προορισμό μια ζωή …
 άλλος αλλάζει δρόμους και προορισμούς συνεχώς …
   Σημασία έχει να καταφέρουμε μέσα από διαφορετικές διαδικασίες ο καθένας να ορίσει το δικό του      προορισμό και να βρει το καλύτερο δυνατό τρόπο για να φτάσει … αν φτάσει ...
Πολλές φορές σημασία έχει το ταξίδι !
  Δεν είναι εύκολο όλοι να βάζουμε στόχους ζωής από μικρές ηλικίες και να κάνουμε πλάνα και στρατηγικές επίτευξης των στόχων μας …
 Μπορούμε όμως να ξεκινήσουμε με πολύ μικρούς στόχους, υλοποιήσιμους και μετά με μεγαλύτερους και μεγαλύτερους ……
 Σημασία έχει να μην είμαστε καράβι χωρίς πυξίδα …
 Για όλα χρειάζεται μια αρχή και η αρχή είναι το ήμισυ του παντός (όχι τα πάντα)...
Ο ανθρώπινος χρόνος δεν γυρίζει κυκλικά, αλλά προχωρεί σε ευθεία γραμμή, γι αυτό και ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος, επειδή η ευτυχία είναι επιθυμία επανάληψης.
Ο άνθρωπος είναι εγωιστικό ον και του αρέσει να κυριαρχεί. Για αυτό ενδεχομένως η σχέση ενός άντρα και μιας γυναίκας να έχει τόσα πολλά προβλήματα. Για να πετύχει μια σχέση ο καθένας πρέπει να παραμερίσει λίγο από τον εγωισμό του στην άκρη.

Τα παραπάνω είναι υπέροχα (ίσως όχι τόσο στην επιχειρηματολογία αλλά στην πρόθεση) όμως δεν θα τα καταλάβουν πολλοί .................. γιατί λίγοι πήγαν στη κόλαση και κατάφεραν να γυρίσουν ........................

Το μονόγραμμα

Θά πενθώ πάντα -- μ'ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο

ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ'αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ'αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ'έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ'αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ'αγαπώ καί σ'αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν'αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένο
Δέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ'ακούς ;
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ'ακούς ;
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ'ακούς ;
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ'ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ'ακούς
Είμ'εγώ,μ'ακούς ;
Σ'αγαπώ,μ'ακούς ;
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ'ακούς ;
Πού μ'αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ'ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ'τούς κατακλυσμούς ;

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά'ρθει μέρα,μ'ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν πετρώματα,μ'ακούς ;
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν'ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ'ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ'ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ'ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ'ακούς ;
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ'ακούς ;
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ'ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ'ακούς ;

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ'ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς,μ'ακούς ;
Σ'άλλη γή,σ'άλλο αστέρι,μ'ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ'ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ'άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ'ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ'ακούς ;
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ'ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ'ακούς ;
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ'εγώ πού φωνάζω κι είμ'εγώ πού κλαίω,μ'ακούς
Σ'αγαπώ,σ'αγαπώ,μ'ακούς;
"Ελύτης"

Μια νύχτα ακόμη

"Πάντα αναρωτιόμουν τι έλεγαν οι στίχοι σ' αυτό το λατρεμένο τραγούδι ... μια καλή μετάφραση σαν την παρακάτω, μπορεί ν' αφήσει όλους έκπληκτους όχι μόνο από τους λυρικούς στίχους αλλά και την έννοιά τους ... μπορεί ο απόλυτος έρωτας να καταλήξει σε κατάρα ;  Φαίνεται ότι μπορεί ..."

 Θυμάμαι την εικόνα σου να απομακρύνεται
Η γη βυθιζόταν κάτω από τα πόδια μου
 Έφευγα πέφτοντας στο κενό
Χωρίς να μπορώ να κρατηθώ από τη ζωή

Πώς μπόρεσα να φανταστώ
Ότι είχα κάτι να σου δώσω
 Εγώ στην ωριμότητα μου
Κι εσύ στην πλήρη νεότητα σου

Τα χρόνια δε συγχωρούν
 Μόνο σε ικετεύω να μου δώσεις
Μια νύχτα έρωτα
Ζητώ μόνο μία νύχτα ακόμα
Nα με ξεγελάσεις πάλι

 Σε καταριέμαι να μην μπορείς να κλάψεις
Η καρδιά σου να γίνει πέτρα
Η ψυχή σου να χάσει τη χαρά της
 Την ίδια ώρα ενώ το σώμα μου γερνάει
Μόνο σε ικετεύω να μου δώσεις
Μια νύχτα έρωτα
Ζητώ μόνο μία νύχτα ακόμα με ξεγελάσεις πάλι ...

Αγάπη είν' η ζωή

Εργάτες στο ζυγό του μεροκάματου
και βασιλιάδες δίχως να 'χουν θρόνο
στήσαν χορό και λένε στο τραγούδι τους:
Αγάπη ειν' η ζωή κι αγάπη μόνο.

Και σένα κάποια νύχτα που μου χάρισες
για συντροφιά την πίκρα και τον πόνο,
δυο λόγια σου 'πα τότε μα δεν τ' άκουσες:
Αγάπη ειν' η ζωή κι αγάπη μόνο.

Πουλιά στα περιβόλια και στα σύννεφα
ξυπνάνε να προλάβουνε το χρόνο
κι ανοίγουν τα φτερά τους τιτιβίζοντας:
Αγάπη ειν' η ζωή κι αγάπη μόνο.

Και σένα κάποια νύχτα που μου χάρισες
για συντροφιά την πίκρα και τον πόνο,
δυο λόγια σου 'πα τότε μα δεν τ' άκουσες:
Αγάπη ειν' η ζωή κι αγάπη μόνο.

Νίκος Γκάτσος

Αν ... αν ... αν ...

Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου όταν γύρο σου όλοι
το ' χουνε χαμένο και ρίχνουνε γι' αυτό το φταίξιμο σε σένα,

Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου,
όταν για σένα αμφιβάλλουν όλοι, αλλά να βρίσκεις ελαφρυντικά ακόμα και για την αμφιβολία τους αυτή,

Αν να προσμένεις το μπορείς δίχως από την προσμονή ετούτη ν' αποσταίνεις,
ή Αν και σε συκοφαντούν εσύ να μη βυθίζεσαι στο ψέμα,
ή Αν και σε μισούν το μίσος μέσα σου να μην αφήσεις να φουντώνει,
κι ωστόσο να μην δείχνεσαι πάρα πολύ καλός κι ούτε με πάρα πολλή σοφία να μιλάς,

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς δίχως το όνειρο να κάνεις δάσκαλό σου,
Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να κάνεις το στοχασμό σκοπό σου,
Αν το μπορείς το Θρίαμβο και την Καταστροφή να αντικρίσεις
και σε αυτούς τους δυο αγύρτες όμοια να φερθείς,

Αν να ακούς αντέχεις την αλήθεια που εσύ είχες ειπωμένη
από πανούργους νοθευμένη ώστε παγίδα για τους άμυαλους να γίνει,
ή να θεωρείς όλα αυτά οπού 'χεις της ζωή σου αφιερώσει, τσακισμένα,
και πάλι ν' αρχινάς να τα στυλώνεις με εργαλεία φαγωμένα,

Αν να στοιβάζεις το μπορείς σ' ένα σωρό όλα εκείνα που 'χεις κερδισμένα.
Και όλα να τα παίξεις κορόνα γράμματα μεμιάς,
και να χάσεις, και κείθε που έχεις ξεκινήσει πάλι ν' αρχινήσεις
κι ούτε μπορείς καρδιά και νεύρα και μυώνες ν' αναγκάσεις
πάλι να σου δουλέψουνε κι ας είναι από καιρό αφανισμένα,
κι έτσι ολόρθος να κρατιέσαι μόλο που τίποτα
δε έχει μέσα σου απομείνει
εξόν από τη θέληση που τους μηνά: «Βαστάτε!»

Αν να μιλάς μπορείς με το λαό κι ωστόσο να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες όντας μη χάνοντας το απλό το φέρσιμό σου,

Αν μήτε εχθροί μήτε και φίλοι ακριβοί μπορούν να σε πληγώσουν,
Αν όλοι οι άνθρωποι σε λογαριάζουν, όμως πάρα πολύ κανένας,

Αν το μπορείς την ώρα που ο θυμός σου θέλει να ξεσπάσει να κρατηθείς νηφάλιος
και την γαλήνη σου την πρώτη να ξαναβρείς, δικιά σου τότε θα ' ναι η Γη
κι όλα εκείνα πλου κατέχει, και ό,τι αξίζει πιο πολύ-

Άντρας σωστός τότε θε να 'σαι, γιε μου!

"Κίπλινγκ"

Ιθάκη

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου. Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους· να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά, και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις, σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά· σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας, να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους. Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου. Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου. Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει· και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί, πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη. Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο. Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια. Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν. (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973

  

ΚΑΘΕ ΝΟΕΜΒΡΗ...
  Κάθε Νοέμβρη, ο νους και η καρδιά μας είναι εκεί, στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, στην ηρωϊκή εξέγερση των φοιτητών, της νεολαίας και ολόκληρου του ελληνικού λαού κατά της τυραννίας, το Νοέμβριο του 1973.

  Το Πολυτεχνείο συμβολίζει, όχι μόνο τον ηρωϊκό αγώνα αλλά και την ενότητα όλων των δημοκρατών. Οι αγώνες του Νοέμβρη αποτελούν την κορυφαία εκδήλωση της εφτάχρονης αντιδικτατορικής πάλης και μια από τις πιο σπουδαίες στιγμές των αγώνων του λαού μας και της νεολαίας ειδικότερα για την ελευθερία.
  Τα ιδανικά της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, της ειρήνης, της αγάπης για τη ζωή και τον άνθρωπο, παραμένουν ζωντανά και θα παραμένουν επίκαιρα και αναλλοίωτα, όσα χρόνια και αν περάσουν από εκείνη την εξέγερση. Πάντα ζωντανά να οδηγούν και να φρονηματίζουν τις νέες και τους νέους μας. Πάντα επίκαιρα, ιδιαίτερα που τα κατοπινά χρόνια, κάποιοι άκαπνοι και απόντες εκείνης της εξέγερσης, προσπάθησαν να διαστρεβλώσουν το νόημα της 17ης Νοέμβρη και να μαγαρίσουν τις ιδέες της, καπηλευόμενοι το όνομά της, για να επιδοθούν σε δολοφονίες και ληστείες, σαν εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου.
  Το Πολυτεχνείο ήταν και θα είναι πάντα ένα ζωντανό κάλεσμα για την δημοκρατία, την ανθρωπιά και την ελευθερία. Το Πολυτεχνείο ζει.

 

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

  Παρά τα σκληρά καταπιεστικά μέτρα των πραξικοπηματιών, τις φυλακίσεις, τις εκτοπίσεις, τις ομαδικές δίκες στα έκτακτα στρατοδικεία, τα βασανιστήρια, τις εικονικές εκτελέσεις και τις δολοφονίες, συνεχείς ήταν οι αντιδικτατορικές εκδηλώσεις του ελληνικού λαού σε όλη τη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας, με πρωτοπόρα πάντοτε την αδάμαστη νεολαία.
Ακόμη από τις αρχές του 1973, είχε αρχίσει να εκφράζεται η λαϊκή αγανάκτηση κατά της χούντας όπως η κατάληψη της Νομικής, το Φεβρουάριο του 1973, η διαδήλωση στις 4 Νοεμβρίου 1973, με αφορμή το μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου, όπου έγιναν και συλλήψεις αλλά και η διαδήλωση 3.000 φοιτητών για συμπαράσταση στους συλληφθέντες στις 8 Νοεμβρίου. Οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν στις σχολές.
Οι πολιτικές ταραχές ξέσπασαν στην Αθήνα από τις 14 μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου 1973. Οι ταραχές αυτές ξεκίνησαν με την κατάληψη του Πολυτεχνείου από φοιτητές κλιμακώθηκαν με παναθηναϊκή κινητοποίηση κατά του στρατιωτικού καθεστώτος τις 21ης Απριλίου και τερματίστηκαν με την επέμβαση του στρατού.
Απαρχή των γεγονότων θεωρούνται οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων που πραγματοποιήθηκαν το πρωί της Τετάρτης, 14 Νοεμβρίου , και κατέληξαν στην απόρριψη των κυβερνητικών μέτρων, σχετικά με τον προγραμματισμό των φοιτητικών εκλογών. Το απόγευμα της ίδιας μέρας αποφασίστηκε από τους φοιτητές, που στο μεταξύ είχαν συγκεντρωθεί στο Πολυτεχνείο, η κατάληψη του ιδρύματος, κάτω από έλεγχο Συντονιστικής Επιτροπής. Τις βραδινές ώρες τα συνθήματα των συγκεντρωμένων είχαν πάρει καθαρά πολιτικό χαρακτήρα .
 Αλλά ας δούμε το χρονικό των τριών ημερών της εξέγερσης:

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 1973, ώρα 9 π.μ. Εκατοντάδες φοιτητές του Πολυτεχνείου συγκεντρώνονται στο προαύλιο του Ιδρύματος. Αρχίζουν συνελεύσεις για να αποφασίσουν πώς θα αντιμετωπίσουν το νέο σχέδιο της χούντας για την υποταγή του κινήματος. Συγκέντρωση γίνεται και στη Νομική που αποφασίζει να κατευθυνθεί στο Πολυτεχνείο. Στις 2.00 μ.μ., 5.000 περίπου φοιτητές έχουν συγκεντρωθεί στο Πολυτεχνείο, ενώ αρχίζει να συγκεντρώνεται και άλλος κόσμος. Η Πατησίων δονείται από τα συνθήματα κατά της χούντας. Η Ασφάλεια κινητοποιείται και καλεί τους συγκεντρωμένους να αποχωρήσουν.
Οι συγκεντρωμένοι φοιτητές στο Πολυτεχνείο συγκροτούν μια επιτροπή κατάληψης. Κλείνουν οι πόρτες και στις 8.30 το βράδυ γίνεται η πρώτη συνεδρίαση της συντονιστικής επιτροπής. Αμέσως οι πρώτες προκηρύξεις σκορπίζονται στην Πατησίων που είχε κλείσει από τον συγκεντρωμένο κόσμο.

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 1973. Η κατάληψη αποτελεί πόλο έλξης του λαού της Αθήνας που αρχίζει να συρρέει στο Πολυτεχνείο. Ως τις 9.30 το βράδυ η κατάληψη έχει πυκνώσει ενώ ο λαός στους γύρω από το Πολυτεχνείο δρόμους, φωνάζει αντιαμερικανικά και αντιχουντικά συνθήματα. Οι συγκεντρωμένοι παραμένουν όλη τη νύχτα για συμπαράσταση στους φοιτητές της κατάληψης του Πολυτεχνείου.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 1973. Μπαίνουν σε λειτουργία οι πομποί του ραδιοφωνικού σταθμού, οι οποίοι μεταφέρουν το μήνυμα του αγώνα σε όλη την Αθήνα που παρακολουθεί τα γεγονότα.
Στις 9 το πρωί στήνονται τα πρώτα οδοφράγματα και σχηματίζονται δύο μεγάλες διαδηλώσεις στην Πανεπιστημίου και στη Σταδίου.
Το μεσημέρι επιτροπή των αγροτών από τα Μέγαρα, που είχαν ξεσηκωθεί ενάντια στις απαλλοτριώσεις της γης τους, επισκέπτονται τη Συντονιστική Επιτροπή και ο σταθμός μεταδίδει: «Ο λαός των Μεγάρων στέκεται και υπόσχεται να αγωνιστεί στο πλευρό του φοιτητικού και εργαζόμενου λαού... Ο αγώνας είναι κοινός... Δεν είναι μόνο για την πόλη των Μεγάρων ή το Πολυτεχνείο... Είναι για την Ελλάδα. Για το λαό της που θέλει να καθορίσει τη ζωή του. Να πορευτεί στο δρόμο της προκοπής. Βασική προϋπόθεση, η ανατροπή της δικτατορίας και η αποκατάσταση της δημοκρατίας».
Οι συγκεντρωμένοι έξω από το Πολυτεχνείο τραγουδάνε το «πότε θα κάνει ξαστεριά».
Το απόγευμα οι διαδηλωτές στο χώρο γίνονται χιλιάδες με συμμετοχή και εργαζομένων. Στις 6 το απόγευμα αρχίζουν οι συγκρούσεις διαδηλωτών και Αστυνομίας με πολλούς τραυματίες.
Στις 7 το απόγευμα μεγάλη διαδήλωση κατευθύνεται στο Πολυτεχνείο και η Αστυνομία χτυπάει. Εμφανίζονται τεθωρακισμένα της Αστυνομίας και πέφτουν οι πρώτοι πυροβολισμοί. Στη Σόλωνος, στην Κάνιγγος, στη Βάθη, στην Αριστοτέλους, στην Αλεξάνδρας, στην πλατεία Αμερικής γίνονται μάχες σώμα με σώμα.
Στις 9.30 η Αστυνομία απαγορεύει την κυκλοφορία στο κέντρο της Αθήνας μέχρι νεοτέρας διαταγής. Στις 11 το βράδυ ο ραδιοσταθμός και τα μεγάφωνα καλούν τον κόσμο να μη φύγει. Οι αύρες έχουν κυκλώσει το χώρο του Πολυτεχνείου και τα δακρυγόνα έχουν πνίξει την περιοχή.

 

 

 

Σάββατο 17 Νοεμβρίου. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, τα πρώτα τανκς εμφανίζονται, ενώ στο νοσοκομείο που οργανώθηκε στο Πολυτεχνείο, μεταφέρονται όλο και περισσότεροι νεκροί και τραυματίες.  Στη 1 μετά τα μεσάνυχτα τα τανκς έχουν ζώσει το Πολυτεχνείο. Τα μεγάφωνα και ο ραδιοσταθμός μεταδίδουν: «Μην φοβάστε τα τανκς», «Κάτω ο φασισμός», «Φαντάροι είμαστε αδέρφια σας. Μη γίνετε δολοφόνοι».   Στις 1.30 τα τανκς ξεκινούν με αναμμένους τους προβολείς. Οι φοιτητές τοποθετούν μια «Μερσεντές» πίσω από την κεντρική πύλη για να εμποδίσει την είσοδο των τανκς. Οι φοιτητές είναι ανεβασμένοι στα κάγκελα, τραγουδούν τον εθνικό ύμνο και φωνάζουν στους φαντάρους: «Είμαστε αδέρφια».
Δίνεται διορία 20 λεπτών για να βγουν οι έγκλειστοι, ενώ ένα τανκ παίρνει θέση απέναντι στην είσοδο. Η Συντονιστική Επιτροπή προσπαθεί να διαπραγματευτεί την ασφαλή έξοδο του κόσμου.
Ωρα 2.50, ξημερώματα του Σαββάτου 17 Νοεμβρίου. Ο επικεφαλής αξιωματικός με μια κίνηση του χεριού του, δίνει την εντολή να ξεκινήσει το τανκ. Η πόρτα πέφτει και το τανκ συνεχίζει την πορεία του φτάνοντας μέχρι τις σκάλες του κτιρίου «Αβέρωφ». Μαζί του μπαίνουν άνδρες της Ασφάλειας και άντρες των ΛΟΚ. Πέφτουν πυροβολισμοί. Υπάρχουν στρατιώτες που βοηθούν τους φοιτητές να φύγουν, αλλά στις εξόδους τούς περιμένουν αστυνομικοί με πολιτικά.
Στις 3.20 δεν υπάρχει πλέον κανένας στο Πολυτεχνείο...

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΑΣ

Ευχαριστούμε για την εμτιστοσύνη σας...

Αγαπητές συμπολίτισσες και συμπολίτες της Ανθούσας, του Γέρακα και της Παλλήνης,

Σας ευχαριστούμε από καρδιάς που μας τιμήσατε με την ψήφο σας.

Η επιλογή σας είναι ψήφος για την προσφορά, τη συμμετοχή, το δημιουργικό διάλογο, την ειλικρίνεια, την αξιοπιστία και την αποτελεσματικότητα, τηνενότητα και την κοινωνική συνοχή.

Είναι επιλογή για την φροντίδα για τον άνθρωπο και την καθημερινότητα, τηναποτελεσματική οικονομική διαχείριση, την συνέπεια λόγων και έργων

Η πρωτιά που μας δώσατε με 49% και την συντριπτική διαφορά των 15 μονάδων από τον δεύτερο συνδυασμό, είναι τιμή και ευθύνη.

Εγγυόμαστε να τιμήσουμε την εμπιστοσύνη σας και να πάμε την πόλη μας ακόμη πιο ψηλά.

Συνεχίζουμε ενωμένοι τον αγώνα μας για την Πόλη μας. Μακριά από εξαρτήσεις, συμφέροντα και νοοτροπίες που ανήκουν στο παρελθόν. Κοντά στους πολίτες και στις ανάγκες τους. Με έργα και όχι με λόγια.

Δώσαμε έναν έντιμο αγώνα και καλούμε όλους τους δημότες να σταθούν και πάλι στο πλευρό μας. Καλούμε και εκείνους που τίμησαν με την ψήφο τους άλλους συνδυασμούς να σταθούν στο πλευρό μας για να δώσουμε μαζί νέα πνοή στην Πόλη μας.

Η ψήφος, και όχι η αποχή, είναι η δύναμή μας και δεν τη χαρίζουμε.

Στις 14 Νοέμβρη,

Όλοι οι πολίτες μαζί, σφραγίζουμε την επιλογή μας.

Ψηφίζουμε ΝΑΙ στην ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Ψηφίζουμε ΝΑΙ στην ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ και στον ΣΕΒΑΣΜΟ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΗ

Ψηφίζουμε ΝΑΙ στην ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ και στην ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ

Όλοι οι πολίτες της Ανθούσας του Γέρακα και της Παλλήνης, ψηφίζουμε για Δήμαρχο μας τον ΘΑΝΑΣΗ ΖΟΥΤΣΟ

Θα νικήσουμε και τη δεύτερη Κυριακή και από την 1η Ιανουαρίου 2011, μαζί με όλους τους πολίτες δημιουργούμε την πόλη που μας αξίζει, μια πόλη ανθρώπινη, μια πόλη που με περηφάνια θα παραδώσουμε στα παιδιά μας… Μια πόλη με όλους, μια πόλη για όλους!

"ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ...." PABLO NERUDA.....

Από το έργο του   " Εκατό ερωτικά σονέτα  ..."

"Pablo Neruda"

"Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει. 

~~~

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

~~~

 Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

~~~

 Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

~~~

 Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

~~~

 Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει. 

~~~

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής. Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας ....."